අසංක අබේරත්න –

අසංක අබේරත්න

කතා කිරීමේ හා අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමේ නිදහස පිළිබදව කතාකරන බොහෝ අවස්ථාවලදී උදාහරණයට ගන්නා එක්තරා උපහාස කතාවක් මතකයට නැගේ‍. ඒ ගිරවාගේ සහ කපුටාගේ කතාවයි. දිනක් කසල ගොඩක වැසූ කපුටෙකු අසල නිවසේ කූඩුකර සිටි ගිරවකු දැක මෙසේ ඇසීය. ‘යාලුවේ උඹ මොකද මේ කූඩුවේ’. එවිට ගිරවා ‘මම කතාකරනවා වැඩී. ඒ නිසා මාව කූඩු කරලා’. ගිරවා පෙරලා කපුටාගෙන් ප්‍රශ්ණයක් ඇසීය. ‘මිතුර, නුඹ වැනි අයව කූඩුවක දමා සිටිනවා මා දැක නැත. ඒ මන්ද?’ ‘ජරාව කන නිසා’ කපුටා පිළිතුර දුණි. බොහෝ උපහාස කථා අතර ගිරවාගේ සහ කපුටාගේ කතාව කොවිඩ් වසංගතය මැද වඩාත් උද්වේගකර අවස්ථාවට පැමිණ තිබේ. ප්‍රබන්ධ හෝ මිත්‍යා කථා පවා දැන් මිහිපිට යතාර්ථයට උදාහරණ සපයමින් තිබේ.

පොලිස් පීඩා වසංගතය

සමාජ ආර්ථික පීඩාවට එරෙහිව වසංගතය මැද වුවද ජනාව උද්ඝෝෂණවල නිරත වේ. ආණ්ඩුව සහ උද්ඝෝෂණ විරෝධී සමහර පුද්ගලයින් මෙය බලාපොරොත්තු නොවුණු බව උද්ඝෝෂණ සම්බන්ධයෙන් ඔවුන් දක්වන ප්‍රතිචාරවලින් පැහැදිළි වේ. පසුගිය කාලයේ ඔවුන් පුන පුනා කී දෙයක් නම් අනෙකුත් පීඩාවන් ගනන් නොගෙන කොවිඩ් වසංගතය පාලනය කිරීමට හමුදාව සහ පොලීසියට සහාය දෙන ලෙසයි. එහෙත් ඔවුන් සිතන තරමටම ජනතාව එතරම් නිද්‍රාශීලී නැත. අද වනවිට පොහොර නොමැතිව පීඩාවට පත්ව සිටින ගොවීන්, ඉන්ධන මිල ඉහළ යාම සහ මුහුදු ජලය විශවීම නිසා ජීවන මාර්ගය අහිමිව සිටින ධීවරයින්, වැටුප් හා රැකියා අහිමිව යන කම්කරුවන්, අධ්‍යාපන පෞද්ගලීකරණයට සහ කොතලාවල මිලිටරි අධ්‍යාපන පනතට එරෙහිව ආණ්ඩුවේ නීච අපවාද මධ්‍යයේ හඩනගන ගුරුවරු හා විශ්වවිද්‍යාල සිසුන් මේ වනවිට ඒකාබද්ධ ක්‍රියාමාර්ගවලට අවතීර්ණවී සිටීම ආණ්ඩුව දකින්නේ දේශපාලන කුනාටුවක් සේය. ”උද්ඝෝෂණය කරන්නේ ගෝත්‍රිකයෝ”, ”ගුරුවරු කියන්නේ කාලකන්නි”, ”ඔන්ලයින් උගන්වන්න එක ගුරුවරයෙක් හිටියම ඇති” ඇමතිවරු කළ එම ප්‍රකාශවලින් පැහැදිළි වන්නේ දිනෙන් දින වර්ධනයවන විරෝධය හමුවේ ආණ්ඩුව කලබලවී ඇති බවයි.

මේ දේශපාලන ව්‍යාකූලත්වය මැද එක් අතකින් ආණ්ඩුව අපරාදකරුවන් නිදහස් කරයි. අනෙක් අතින් අයිතිවාසිකම් ඉල්ලා හඩනගන දේශපාලන සහ සමාජ ක්‍රියාකාරිකයන් අත්අඩංගුවට ගනී. නිරෝධාන නීතිය යැයි කියමින් උද්ඝෝෂණවලට පොලීසිය සිදු කරන මැදිහත්වීම ඉතාමත් නින්දාසහගතය. නිරෝධාන නීති සහ සෞඛ්‍ය ආරක්ෂණ ක්‍රමවේද අනුගමනය කරමින් විරෝධතාකරුවන් උද්ඝෝෂණයේ නිරත වුවත් පොලීසිය විසින් එය කඩාකප්පල් කරයි. විරෝධතාවේ නිරත ජනතාව නිරෝධාන නීති සහ සෞඛ්‍ය ආරක්ෂණ ක්‍රමවේද ආරක්ෂා කිරීමට වගබලා ගත්තද පොලීසියේ හැසිරීම ප්‍රජා සෞඛ්‍ය ආරක්ෂාවට තර්ජනයක්වී තිබේ. එහෙත් විරෝධතාකරුවන් අත්අඩංගුවට ගැනීම සදහා පොලිසිය භාවිත කරන්නේද මේ නිරෝධාන නීතියයි. අධිකරණයෙන් ඇපලබා නිදහස් වුවද සෞඛ්‍ය නිර්දේශවලින් තොරව පොලිසිය විසින් අයිතිවාසිකම් උදෙසා අරගල කරන ක්‍රියාකාරිකයින් නිරෝධායනය සදහා බලහත්කාරයෙන් රදවාගනී. ගුරු සංගම් නායකයින් සහ කම්කරු නායකයින් හමුදා කදවුරු තුළ ස්ථාපිත කර තිබෙන නිරෝධායන මධ්‍යස්ථානවල බලෙන් රැදවීම තවත් ආකාරයකට සිර අඩස්සියට ලක්කිරීමකි.

ආණ්ඩුවේ තර්ජන හා මර්දනය

කොරෝනා වෛරසයට දක්වන ප්‍රතිචාරවලදී රැකියා හෝ ආදායම් මාර්ග අහිමි ප්‍රජාව කෙරෙහි වැඩි අවදානයක් යොමු කළ යුතුය. එහෙත් අවාසනාවකට මෙන් එවැනි ක්‍රමවත් සුබසාධන වැඩපිළිවෙලක් වෙනුවට ආණ්ඩුවේ තර්ජනය හා මර්දනය අපි අත්දකිමින් සිටිමු.

පසුගිය දිනෙක ජොන්ස්ටන් ප්‍රනාන්දු අමාත්‍යවරයා මාධ්‍ය හරහා සිදු කළ තර්ජනයද එවැන්නකි. ”අපේ ජනාධිපතිතුමයි ආණ්ඩුවයි හොද වැඩී. එක කපුටෙක් මරලා තට්ටක් එල්ලුවනම් ඔක්කොම හරි”. ජොන්ස්ටන්ගේ මෙම ප්‍රකාශයට අභියෝග කිරීමෙන් ඵලක් තිබේද? අනෙක් අතට මෙය තර්ජනයක් බැවින් එය සරල කතාවක් ලෙස බැහැර කළ හැකිද නොවේ. එහෙත් පැහැදිළිවම ජොන්ස්ටන්ට බරපතල පැටලීමක් සිදුව තිබේ. ගැමි ජනතාව වී හෝ ධාන්‍ය අස්වැන්න නෙලාගැනීමෙන් පසුව ඒවා හිරු එළියෙන් වියලා ගනී. එහිදී කපුටන්ගෙන් ඒවා ආරක්ෂාකර ගැනීමට කපුටකුගෙන් හැලී ගිය තටුවක් ඒ අසල කණුවක එල්ලා සුළගේ සෙලවීමට සලස්වයි. එහෙත් ජොන්ස්ටන් කපුටන් මැරීම සහ තටු එල්ලීම යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ කුමක්ද? ආණ්ඩුවේ පෞද්ගලීකරණ සහ මෙරට ඉඩම් පිටරටවලට විකිණීමේ වැඩපිළිවෙලට විරැද්ධ වන දේශපාලන සහ සමාජ ක්‍රියාකාරිකයින් ඝාතනය කිරීම ගැන නොවේද? ඔහුගේ මෙම තර්ජනාත්මක ප්‍රකාශය අප තවත් කෝණයකින් ප්‍රශ්න කළ යුතුය. එනම් සුදුවට සැරසුණු කලු කපුටන් සිටින්නේ මේ ආණ්ඩුව තුළ නොවේද? වංචා, දූෂන, මනුෂ්‍ය ඝාතන, පැහැරගැනීම් සහ පුද්ගලයින් බලහත්කාරයෙන් අතුරුදහන්කරවීම සම්බන්ධයෙන් චෝදනා එල්ලවන සහ ප්‍රමාණවත් සාක්ෂි තිබියදී පවා අපරාදකරුවන් නිදහස් කරමින් වින්දිතයින්ට නින්දා කරන කපුටන් සිටින්නේ ආණ්ඩුවේය. එසේනම් ආණ්ඩුව නියෝජනය කරන පුද්ගලයකුගෙන් එල්ලවන මෙවැනි තර්ජනවලට අප ප්‍රතිචාර දැක්විය යුත්තේ කෙසේද?

ජොන්ස්ටන් ඇතුලු වත්මන් ආණ්ඩුවට ව්‍යංගයෙන් මේ කියන්නේ කපුටෙකු මෙන් මිනිසෙකු වුව මරා එල්ලීමට එතරම් අභියෝගයක් නොවන බව යැයි අපි දනිමු. මන්දයත් ඉතිහාසය පුරාවට ඔවුන්ගේ ක්‍රියාකාරිත්වය කෙරෙන් එය සනාථ කර තිබෙන නිසාය. අනෙක් අතට හැකිනම් එසේ කරන්න යැයි අභියෝග කිරීමෙන්ද අප පරිස්සම් විය යුත්තේ තවදුරටත් මේ භූමියේ මිනිසුන් අතුරුදහන්වනවාට හෝ ඝාතනය වනවා දැකීමට අපි තරයේම විරුද්ධ නිසාය. අතුරුදහන්කරවීම හෝ ඝාතනය කිරීම මානව වර්ගයාට එරෙහි බරපතල අපරාදයක් සහ එය නැවත නැවත සිදුවීමට ඉඩ නොතැබිය යුතු නිසාත්ය.

එහෙත් ආණ්ඩුවට කළ යුතු සැබෑ අභියෝගයක් ඇත. එනම් අවි බලය, පුද්ගල පැහැරගැනීම්, අතුරුදහන්කරවීම් හෝ පුද්ගලයින් ඝාතනය කිරීම නැවත සිදු නොකිරීමට තරම් වගබලාගත හැකිද? වින්දිතයින්ට යුක්තිය හා සාධාරණය ඉටුකළ හැකිද? ජනතාවගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ඉල්ලීම් සහ අයිතීන් ලබාදිය හැකිද? මන්දයත් 1948 සිට වසර 73ක් පුරා එකම දේශපාලන කණ්ඩායමක් තට්ටුමාරු ක්‍රමයට බලයට ගෙනා පරම්පරාවක වත්මන් පුරුකට දිනා ගැනීමට මිස නැතිවීමට තරම් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයක් ඉතිරිවද නැත. අනෙක් අතට ආණ්ඩුව සිතන තරම් මිනිසුන් නිද්රාශීලීද නැත.