සුමිත් චාමින්ද
ඉදිරියේදී මෙරට විපාක්ෂික දේශපාලනයේ කේන්ද්‍රීය සටන් පාඨයක් වනු ඇත්තේ ප්‍රජාතන්ත්‍රික අයිතීන් සහ සමාජ නිදහසයි. වමේ දේශපාලනයට ඒ යථාර්තය මග හැර යා නොහැකිය. ඉදිරි දේශපාලන මොහොත ග්‍රහණය කර ගන්නට නම්, ප්‍රජාතාන්ත්‍රික අරගලය පිළිබඳ නව ප්‍රවේශයක් ඉදිරිපත් කිරීමට වම සමත් විය යුතුය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වමේ ප්‍රධාන සටන් පාඨයක් විය යුතුය. නමුත් ඒ 2015 නව-ලිබරල් යහපාලන ව්‍යාපෘතිය තුළ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අර්ථ දැක්වුණු සීමිත සහ පටු ආකාරයෙන් නොවේ. මා මින් පෙරද පැහැදිලි කොට ඇති පරිදි 2014 අග භාගයේදී සාධාරණ සමාජයක් සඳහා වූ ව්‍යාපාරය විසින්ද ඉන්පසුව මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතාගේ ජනාධිපතිවරණ ප්‍රචාරක ව්‍යාපාරය විසින්ද ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යන්න අර්ථ දක්වනු ලැබ තිබුණේ සීමිත ආයතනික සහ නෛතික ප්‍රතිසංස්කරණවලට අදාළ වූවක් ලෙසය. පොදු ජනයාගේ ආර්ථිකමය සහ සමාජමය අයිතීන් කෙරෙහි එම ව්‍යාපෘතිය එතරම් සැලකිල්ලක් දැක්වූයේ නැත. එය පුදුමයට කරුණක් නොවේ. මන්ද යත්, 2015 යහපාලන ව්‍යාපෘතියේ දේශපාලන නායකත්වය වනාහී ශ්‍රී ලංකාව තුළ නව-ලිබරල් ආර්ථික දැක්ම ක්‍රියාවට දැමීම සඳහා වැඩිම දේශපාලන අධිෂ්ඨානයක් ප්‍රකට කළ නායකත්වය වූ බැවිනි.
ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී නව-ලිබරල්වාදය
නව-ලිබරල්වාදය තුළ සැබවින්ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මූලික පදනම් දෙකක් වන ජනතා නියෝජනය සහ සමාජ සමානත්වය පිළිබඳ මූලධර්ම නොතකා හැරේ. පළමුව ජනතා නියෝජනය සලකා බලමු. යානීස් වරූෆකීස් එය කදිමට පහදයි. ඔහු පෙන්වා දෙන්නේ දැන් යුරෝපයේ බොහෝ රටවල පොදු ජනයා විසින් දේශපාලකයින්ව හෙළා දකිනු ලැබීම සාමාන්‍ය තත්ත්වයක් බවට පත්ව ඇති බවයි. දේශපාලකයින් යනු ජනතාවගේ ධනය කොල්ල කන පරපෝෂිත පිරිසක්ය යන ආකල්පය වේගයෙන් පැතිර යමින් පවතී. කුතුහලය දනවන කාරණය නම් ඒ අතරම 1950, 60, 70 දශකවල සිටි දේශපාලකයින්ගේ ගුණ වර්ණනා කිරීමක්ද සිදු වීමයි. ගෝලීය ධනවාදයේ පරිවාරයේ වෙසෙන ශ්‍රී ලංකාවේ අපද දේශපාලකයින් ගැන කතා කරන්නේ මේ අයුරින්ම නොවේද? නමුත්, ඒ කුමක් නිසාද? 1970 දශකයට පෙර ලොව පුරාම දේශපාලන නායකත්වය දැරූ පිරිස් ප්‍රාතිහාර්යජනක ලෙස හොඳ පුද්ගලයින් වූයේ මන්ද? වත්මනෙහි දේශපාලකයින් පොදුවේ නරක අයවලුන් බවට පරිවර්තනය වී ඇත්තේ කෙසේද?
මේ ප්‍රශ්නවලට වරූෆකීස් දෙන සරල පිළිතුර මෙයයි. අඩු තරමින් 1970 දශකයේ අග භාගය දක්වා ධනවාදී ලෝකය අනුදත් (කේන්සියානු) ආර්ථික උපාය මාර්ගය තුළ ජනතා නියෝජිතයින් හට ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති කෙරෙහි කිසියම් බලපෑමක් සිදු කළ හැකි විය. නමුත්, විශේෂයෙන්ම 1970 දශකයේ අග භාගයේදී සහ ’80 දශකයේ මුල් භාගයේදී රාජ්‍ය සුභසාධනය පසෙකට තල්ලු කොට නිදහස් වෙළඳපල තරඟයේ මන්ත්‍රය ජප කළ “නව-ලිබරල් හැරවුම” ආරම්භ වූ බැව් අපි දනිමු. ඒ එක්සත් ජනපදයේ රොනල්ඩ් රේගන්ගේ සහ එක්සත් රාජධානියේ මාගරට් තැචර්ගේ නායකත්වයෙනි (ශ්‍රී ලංකාවේ ජේ.ආර්. ජයවර්ධන සහ චීනයේ ඩෙන්ශියාවෝ පින් බලයට පත් වූයේද හරියටම ඒ වසරවලදීමය!). ඉන්පසුව, සැබවින්ම දේශපාලකයින් නොහොත් ජනතා නියෝජිතයින් හට ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති හැසිරවීම සම්බන්ධයෙන් කළ හැක්කක් නොමැත. දැන් ඒ සියල්ල හසුරුවනු ලබන්නේ ගෝලීය මූල්‍ය ආයතන සහ ස්වදේශික තාක්ෂණික-කළමනාකරණ පන්තියක් විසිනි. ශ්‍රී ලංකාවේ අපට මෙය අමුතුවෙන් තේරුම් කර දිය යුතු නොවේ. අය වැය යෝජනා පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කරන්නේ දේශපාලකයින් විසින් වුවද, ඒවා සකසනු ලබන්නේ ජනතා නියෝජනය සමග කිසිදු සම්බන්ධයක් නොමැති විදේශික සහ ස්වදේශික නිලධාරී තන්ත්‍රයක් විසිනි. ලොව පුරා අඩු වැඩි වශයෙන් දේශපාලකයින් නරක අයවලුන් ලෙස දකිනු ලැබීමේ දේශපාලන ආර්ථික පසුබිම මෙයයි. අප රටේ පාලන බලය දරන දේශපාලකයින්ගේ අසමසම කොල්ලකාරී චර්යාවද නව-ලිබරල්වාදයේ අංගයක් වන කොන්ත්‍රාත්කාර ප්‍රාග්ධනයේ හැසිරීම සමග සම්බන්ධය. මේ අනුව, නව-ලිබරල් සංස්ථාපිතය ක්‍රියාත්මක වන්නේම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මූලික අංගයක් වන ජනතා නියෝජනය පිළිබඳ මූලධර්මයට එරෙහිවය.
ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ අනෙක් කුළුණ වන සමානත්වය පිළිබඳ මූලධර්මයට පසුගිය දශක කිහිපය තුළදී සිදුව ඇත්තේ කුමක්දැයි වටහා ගැනීමද අසීරු නැත. නව-ලිබරල් හැරවුමෙන් පසුව ඇති-නැති පරතරය අන් කවරදාකවත් නොවූ විරූ තරමින් වර්ධනය වී තිබේ. ලෝකයේ සමාජ විසමතා ගවේෂණය කරන ඔක්ස්ෆෑම් සංවිධානය 2020 ජනවාරි මසදී වාර්තා කළ පරිදි, දැන් මහා ධන කුවේරයන් 2153 දෙනෙකු විසින් හිමි කරගෙන සිටින ධනය ලෝක ජනගහණයෙන් සියයට හැටක් නොහොත් බිලියන 4.6 ක ජනකායක් සතු ධනයට සමාන වේ. පසුගිය සැප්තැම්බර් මසදී එම සංවිධානය පෙන්වා දුන්නේ කොවිඩ්-19 වසංගතය පසුබිමෙහි ලොව විශාලතම සමාගම් 32 හි ලාභය එක්සත් ජනපද ඩොලර් බිලියන 109 කින් ඉහළ ගොස් ඇති බවයි. ඩේවිඩ් හාවී තර්ක කරන පරිදි වත්මන් ලෝක ආර්ථික මොඩලය සැකසී ඇත්තේ ඉහළ සිට පහළට ධනය ගලා යන්නට සලස්වන සමාජ සුභසාධන යාන්ත්‍රණයන් සෑම ආකාරයකින්ම දුර්වල කෙරෙන අයුරිනි. නව-ලිබරල් හැරවුමට පසුව සිදුවෙමින් පවතින්නේ වඩ වඩාත් දුගී දුප්පත් ජනයා සතු සොච්චමද ධන කුවේරයන් වෙත ඇදී යාමයි. මෙයින් කියැවෙන්නේ වත්මනෙහි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ කවර වාමාංශික වැඩ පිළිවෙලක් තුළ වුවද ආර්ථික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යන්න මූලික අවධාරණයක් විය යුතුය යන්නයි. අද අවශ්‍යව ඇත්තේ වසංගතය හමුවේ පැතිර යනු ඇති සාගතය, මන්ද පෝෂණය, දරිද්‍රතාව සහ විරැකියාව පිළිබඳ අර්බුදවලට ප්‍රතිචාර දක්වන්නට සමත් ආකාරයේ ප්‍රජාතාන්ත්‍රික වැඩ පිළිවෙලකි. ඒ සඳහා 2015 ජනවාරියේදී රැඩිකල්හරණයට ලක්වූ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැඩිකල්කරණය කිරීමේ මගක් තෝරා ගත යුතුව තිබේ. “ජනවාරි විප්ලව විහිළුව” දැන් නවත්වා දැමිය යුතුව ඇත.
බහු-විධ විමුක්තීන්
ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ ලිබරල් නිදහස පිළිබඳ අරගලයන් වමේ දේශපාලනයට ඇතුළත් කරගන්නේ කෙසේද යන්න අලුත් ගැටළුවක් නොවේ. පසුගිය සියවසේ වාමාංශික දේශපාලනයේ විවිධ ධාරාවන් තුළ මේ ගැටළුව විවිධ ආකාරයෙන් සාකච්ජාවට ලක්ව තිබේ. ඒ අතුරින් වඩාත් න්‍යායික සංගතභාවයකින් යුක්තව මේ ගැටළුව විමසා බලා ඇති අර්නෙස්ටෝ ලැක්ලාවූගේ සහ ශන්තාල් මූෆ්ගේ අදහස් සලකා බැලීම මෙරට වාමාංශයටද ප්‍රයෝජනවත් වනු ඇත. ලැක්ලාවූ-මූෆ් න්‍යායික ප්‍රයානය ආරම්භ වන්නේ 1985 දී යැයි කිව හැකිය. මූෆ් “Podemos: In the Name of the People” (2016) කෘතියේදී තම බුද්ධිමය ව්‍යාපෘතිය දෙස අවලෝකනයක යෙදෙමින් පවසන්නේ එය මූලික දේශපාලන ගැටළුවක් මුල් කොටගෙන ගොඩ නැගුණක් බවයි. එම ගැටළුව නම්, යුරෝපයේ 1968 සිට පැන නැගුණු නව සමාජ ව්‍යාපාරවල සුවිශේෂකත්වය වටහා ගැනීමට සමාජ-ප්‍රජාතාන්ත්‍රික වාමාංශය සේම සාම්ප්‍රදායික මාක්ස්වාදයද අසමත් වූයේ මන්ද යන්නයි.
එකල වඩා විවෘත වාමාංශිකයෙකු වුවත් ස්ත්‍රීවාදී, පරිසරවාදී, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හෝ ජනවාර්ගික සමානාත්මතාවාදී ව්‍යාපාර කෙරෙහි දැක්වූ ප්‍රතිචාරය වූයේ “ඔව්, ඒ අරගල වැදගත්, නමුත් ඒවා ප්‍රමුඛ නැහැ, අපි මුලින්ම සමාජවාදය ස්ථාපිත කළ යුතුයි, ස්ත්‍රී පීඩනයට එරෙහි අරගලය එන්නේ පසුවටයි” වැන්නකි. අඩුවෙන්ම විවෘත වාමාංශිකයෙකු පවසනු ඇත්තේ “එම අරගල සුළු ධනේශ්වර ඒවායි, ඔවුනගේ ඉල්ලීම් මගින් අපව ප්‍රධාන අරගලයෙන් ඉවතට හරවනවා” යනුවෙනි (මූෆ්, ඉහත කෘතිය, පි.15-16).
මෙයින් ගම්‍ය වන්නේ නව සමාජ ව්‍යාපාර සමග සාධනීය සම්බන්ධයක් ගොඩ නගා ගන්නට යුරෝපීය වාමාංශය අසමත් වීම කෙරෙහි බලපෑ කිසියම් න්‍යායික බාධාවක්ද තිබූ බවය. එම න්‍යායික බාධාව නම්, සාම්ප්‍රදායික මාක්ස්වාදී කතිකාව තුළ පැවති පන්ති ඌනිතවාදයයි; එනම් සෙසු සියලු සමාජ ප්‍රතිවිරෝධතා පන්තිමය ප්‍රතිවිරෝධයට ලඝු කොට වටහා ගැනීමේ ප්‍රවේශයයි. ලැක්ලාවූ සහ මූෆ්ගේ විවේචනයට ලක් වූයේ මෙසේ පන්තිමය ප්‍රතිවිරෝධය පන්තිමය-නොවන ප්‍රතිවිරෝධයන්ට වඩා ප්‍රමුඛ කොට සැලකීමේ ගතානුගතික වාමාංශික ප්‍රවේශයයි. ඔවුන් පෙන්වා දුන්නේ පන්තිමය නොවන විමුක්තීන්ද (ස්ත්‍රී විමුක්තිය, ජාතික විමුක්තිය, වාර්ගික පීඩනයෙන් නිදහස් වීම, පාරිසරික යුක්තිය යනාදී යනාදී වශයෙන්..,) වමේ දේශපාලන න්‍යාය පත්‍රයට ඇතුළත් විය යුතු බවය; එම බහු-විධ අරගලයන් අතර සාම්‍යතා දාමයක් ගොඩ නැගිය යුතු බවය. එසේ කිරීමට නම්, මේ සියලු අරගලයන්ට බෙදා ගත හැකි කිසියම් පොදු දැක්මක් තිබිය යුතුය. ඒ කුමක්ද?
රැඩිකල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ඔස්සේ සමාජවාදයට
ඉහත ප්‍රශ්නයට ලැක්ලාවූ දෙන පිළිතුර ඔහුගේ එක් ප්‍රකාශයක් මගින් සාරාංශ කෙරෙන බව මගේ අදහසයි. ලැක්ලාවූ මෙසේ පැවසීය: “සියලු මනුෂ්‍යයින් සමානයි සහ නිදහස් යන්නට වඩා රැඩිකල් සටන් පාඨයක් මට සොයා ගත නොහැකියි.” යුරෝපීය ප්‍රබුද්ධත්ව ව්‍යාපෘතිය තුළ ගොඩ නැගුණු ලිබරල් නිදහස සහ ප්‍රජාතාන්ත්‍රික සමානත්වය පිළිබඳ සංකල්පය අප අත් නොහළ යුතු උරුමයක් වන්නේ එබැවිනි. නමුත්, ඒ සමගම ධනවාදී හෙජමොනිය තුළ මෙම මිනිස් නිදහස සහ සමානත්වය පිළිබඳ පරමාදර්ශය කොතරම් සම්මුතිගත කොට තිබේදැයි අපි දනිමු. ලැක්ලාවියානු අරුතින් ඒවා හීලෑ කරනු ලැබ තිබේ. නිර්-දේශපාලනීකරණයට ලක් කොට තිබේ.
එසේනම්, කළ යුතුව ඇත්තේ ධනවාදය අභියෝගයට ලක් කෙරෙන පරිදි මෙම මිනිස් නිදහස සහ සමානත්වය පිළිබඳ ඉල්ලීම් රැඩිකල්කරණය කිරීමයි. හුදෙක් සිවිල් හා දේශපාලන අයිතීන්වලට සීමා නොවී මිනිසුන්ගේ ආර්ථිකමය සහ සමාජමය අයිතීන් වෙනුවෙන් අරගල කිරීමයි. අධ්‍යාපනය ලැබීම, රැකියාවක් කිරීම, ජීවන සුරක්ෂිතභාවය ලබා ගැනීම යනාදී අයිතීන් වෙනුවෙන් කරන අරගලයන් වමේ අරගලයන්ය. එසේම සංස්කෘතික බහුවිධත්වය, ලිංගික නිදහස සහ කලාත්මක නිදහස වෙනුවෙන් කරන අරගලයන්ද වමේ අරගලයන්ය. රැඩිකල් සහ බහුවිධ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය එහි හරයෙන්ම සමාජවාදී ය.
වසංගතය හමුවේ රැඩිකල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය
රැඩිකල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තුළ පන්ති අරගලය ප්‍රතික්ෂේප වී නොයයි. 1980 දශකයේ මැද භාගයේදී තමන් සහ ලැක්ලාවූ අවධාරණය කළේ වාමාංශය කම්කරු ඉල්ලීම් සමග නව-සමාජ ව්‍යාපාරවල ඉල්ලීම්ද සැලකිල්ලට ගත යුතු බවයි යනුවෙන් ශන්තාල් මූෆ් මෑතකදී අවධාරණය කළාය (Mouffe, 2018, “For a Left Populism” p.43). ඒ සමගම ඇය පෙන්වා දෙන්නේ වත්මනෙහි යුරෝපීය වාමාංශය සිටින්නේ එය දැනට දශක තුනකට පෙර සිටි දිශාවට ප්‍රතිවිරුද්ධ දිශාවෙහි බවය. දැන් වම ප්‍රජාතාන්ත්‍රික ඉල්ලීම් තම න්‍යාය පත්‍රයට ඇතුළත් කරගෙන තිබේ; නමුත්, දැන් එයට ගිලිහී ගොස් තිබෙන්නේ කම්කරු පන්තික ඉල්ලීම්ය. එසේම දැන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැඩිකල්කරණය කිරීමට පෙර එය දිනාගැනීමේ අරගලය පෙරට ගන්නට සිදුව තිබේ. ශ්‍රී ලංකාවේ වත්මන් වමේ දේශපාලන අභියෝග වටහා ගැනීමට යුරෝපීය වමට අදාළව මූෆ් විසින් ඉදිරිපත් කරන ඉහත නිරීක්ෂණ අඩු වැඩි වශයෙන් ප්‍රයෝජනවත් වනු ඇත.
අප රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යළි දිනාගැනීමේ අභියෝගය දැනටමත් මතුවෙමින් තිබේ. එහිදී සීමිත ආයතනික සහ නෛතික ප්‍රතිසංස්කරණවල සීමාව තුළ අරගලය රඳවා ගන්නට දක්ෂිණාංශික කණ්ඩායම් ප්‍රයත්න දරනු ඇත. එයින් ඔබ්බට ගොස් පුළුල් සමාජමය සහ ආර්ථිකමය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයක් කරා අරගලය රැගෙන යා හැක්කේ වාමාංශයටය. නමුත්, අනාගතය එතරම් සුබවාදීද නැත. මූෆ් මෑතකදී ලියූ “After Covid-19, What Next?” නමැති පත්‍රිකාවේදී පෙන්වා දී තිබූ පරිදි ගෝලීය වසංගතය හමුවේ කොමියුනිස්ට් විසඳුම් දෙසට හෝ ප්‍රජාතාන්ත්‍රික රැල්ලක නැග ඒමක් දෙසට ලෝකය ගමන් කරනු ඇතැයි නිශ්චිතවම කිව නොහැකිය. නව-දක්ෂිණාංශික ජනතාවාදයේ රැල්ල පහසුවෙන් බැස නොයනු ඇත. ස්ලේවෝයී ශිෂෙක්ගේ වචනයෙන් කිව හොත්, “අඳුරු බිම් ගෙයෙහි අන්තයෙන් පෙනෙන ආලෝකය අනෙක් පසින් එන දුම්රියක විදුලි ආලෝකය විය හැකිය.” සියල්ල තීරණය වනු ඇත්තේ ඉදිරි දේශපාලන අරගලය මගිනි. එහිදී වාමාංශයට අවශ්‍ය වනු ඇත්තේ අපේක්ෂා විරහිතභාවයේ ධෛර්යයකි.
Champa / December 19, 2020
ආසියාවේ ලොකුම මස් සැකසුම් කර්මාන්ත ශාලාව රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව කටුනායක විවෘත කළා කියලා ගෝඨාභය බලයට ගෙනාපු හාමුදුරුවරු දැන් කලබල වෙලා කැහැගහනව. (ඩේලි මිරර් පත්තරේ විතරයි ඕක තිබුනේ. මුලින් හෙඩිම තිබුන “meat processing” කියල. ඒක පස්සේ “food processing” කියල වෙනස් කරලා දාල තිබුන.)
ඇයි දැන් හාමුදුරුවරු මේකට කැහැගහන්නේ?
ඇයි මෙහෙම කරන බව ගෝඨාභය එයාගේ “සෞභාග්‍යයේ දැක්ම” ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශයේ “පැහැදිලිවම” කියලා තිබුනනේ.
ගෝඨාභය කියලා තිබුන “ගෘහාශ්‍රිත මස් කඩ” අරින්න ඉඩ දෙනවා කියල. කාටද? වෙන කාටද? මුස්ලිම් ජාතිකයන්ට. මේ බව දැන දැනම හාමුදුරුවරු එක වචනයක් කතා කලේ නැහැ.
හාමුදුරුවරු කියල තියෙනවා ඒ ගැන කවුරුවත් දන්නෙත් නැතිලු. දැන ගන්නේ කොහොමද? බොරු කොරෝනාවක් පිටින් දාලා කන්නත් නැතුව මිනිස්සුන්ව ගෙවල් වලට හිර කරලා. කටුනායකත් වහලා දැම්මේ මේක විවෘත කරනකම් කාටවත් දැනගන්න බැරි වෙන්න වෙන්නැති. රට පුරාම තව මොන මහා අපරාධ කරලා තියෙනවද දන්නේ නැහැ. කොරෝනා පිටින දාල මාධ්‍ය භීෂණයකුත් හැදුව තොරතුරැ පිට නොවෙන්න.
මම ඒ දවස්වලම ලිව්වා ගෝඨාභය සිංහල බෞද්ධ රට විනාශ කරලයි නවතින්නේ කියල. ඒ විතරක් නෙමෙයි මේ සිංහල බෞද්ධ රටත් මුස්ලිම් රටක් කරන එක තමයි අරමුණ. 2019 පාස්කු ප්‍රහාරයෙන් මුස්ලිම් සිංහල ජාතිවාදී ගින්නක් අවුලවල සිංහලයන් සමූල ඝාතනය කරලා එහෙම කරන්න තමයි හැදුවේ. නමුත් මේ රන් දෙරණ ආරක්ෂා කරන නොපෙනෙන බලවේග ඒක කරන්න ඉඩ දුන්නේ නැහැ.
සිංහල බෞද්ධයන්ගේ චන්දෙන් ලංකාව පුරාම ගෘහාශ්‍රිත මස් කඩ අරින්න ආපු පව්කාරයා දැන් මුළු ආසියාවේම ලොකුම සත්ව ඝාතනාගාරය ලංකාවේ විවෘත කරලා. ඔබට සතුටුයිද දැන්, හාමුදුරුවනේ?
/
Champa / December 19, 2020
ඒ විතරක් නෙමෙයි. අවුරුදු එකහමාරක් තිස්සේ මම බලාගෙන හිටිය රාජපක්ෂලා සිංහල බෞද්ධයන්, විශේෂයෙන් බුදු දහම විනාශ කරන්න කරපු දේවල්. ඒ ගැන දවසක් කාරණා 30ක ලැයිස්තුවක් මම ලිව්වා.
රාජපක්ෂලා පිටදූවට, පිස්සන් කොටුවේ පොඩි කහකඩධාරියාට, බොරැල්ලේ සිරි සුමනට (තව මට නම් මතක නැති කහකඩයන් දෙන්නෙක් ඉන්නවා) මිලියන් ගණන් සල්ලි දීල බුදු දහම විකෘති කරපු එක දැන් එළිපිට පටන් ගත්ත රාජ්‍ය අනුග්‍රහයෙන්. මේ පෝයට සම්පූරණ විකෘති දහමක් බණට කියවලා තියෙනව රාජපක්ෂලාගේ මහගෙදර.
මතකනේ පරංගි කරපු වැඩේ. ගෙරි හමක් එලා ගන්න ඉඩක් ඉල්ලලා රටේ කොටසක් අල්ල ගත්ත හැටි.රාජපක්ෂලාගේ උදව්වෙන් ආශීර්වාදයෙන් මුස්ලිම් ජාතිකයන් කරන්නෙත් ඒක. බරපතලම දේ සිංහල බෞද්ධ රටක් විදිහට තිබ්බ ශ්‍රී ලංකාවේ ඒ නම වෙනස් කරන එක.
හාමුදුරුවරු පොළොවේ පසුත් කාල රට බාර දුන්නේ මලක්කයන්ට. දැන් ඉතින් මක් කරන්නැයි? එදා ගුණ කියපු කටින්ම අද අගුණ කියන්න වෙලා.
නමුත් අතීතයේත්, අපේ සිංහලයන්ගේ අසමගිය හින්ද, උපතින් සිංහල බෞද්ධ නොවුණු අන්‍ය ජාතිකයන් රටේ පාලකයන් වුනා. හැබැයි ඔවුන් බුදු දහමට, ධර්මයට, සංඝරත්නයට විරුද්ධව වැඩ කරන්න පටන් ගත්ත ගමන් සිංහලයෝ උරණ වෙලා කිසි අනුකම්පාවක් නැතුව ඔවුන්ව බලයෙන් පහ කළා.
හොඳට මතක තියා ගන්න. අරාබින් ලංකාව වටේ තියෙන රටවල් ඔක්කොම මුස්ලිම් ආගමට හරවා ගත්ත. සමහර බෞද්ධ රටවලට අරාබින්ගේ තර්ජන වලට, බලයට යට වෙලා මුස්ලිම් ආගමට හැරෙන්න සිද්ධ වුනා. අපට තාම වුනේ නැහැ. වෙන්න තියෙන දේ භයානකයි. දැන්වත් හාමුදුරුවරුන්ට මොලේ පෑදිච්ච එක හොඳයි ඉතින්.
/
leelagemalli / December 20, 2020
The world is obviously divided into to Two main groups; developed (civilized) and underdeveloped/developing (undercivilized). Law and order is held above in each oft he country where majority of people are considered as „ civilized“ while it has been more difficult to set in order in „under developed countries“.
Decent Christmas celebrations in civilized EUROPE and in america are like a dream to the eyes of us born to South asia. Perhaps, our eyes catch it the incidents as displayed in a HINDI film however this is real day life in europe or civilized world
-. It is all because people’s behaviours (majority of each population) are properly tamed by law and order systems. Young ones are as usual guided by fairy tales about Santa Claus (weihnachtsmann). They as children, truly beleive in Santa claus. Actually a general myth. They wait until he usually distributes the gifts. They enjoy a lot by receiving letters from Santa Claus. Telling the sata claus tales tot he kids would be nicer than not doing so, but they the europeans seem to know holding almost everything within their limits.
Transactions, having trandiational meals and beverages become their family traditions for christmas. Shops as usual fill with christmas articles and customers no matter the high risks are telecasted/broadcasted in TVs/Radio senders, amidst COVID threats. COVID bound regulations are strickly held in super markets protecting any possible furhter infections.
/
leelagemalli / December 20, 2020
Nowadays, christmas event has become a family gathering more than religious event, most of all being able to see their lovely ones and going back to nostalgia being under one roof. Everyone long to see their elderly parents, grand parents and children for Christmas. Some travel home to their parents from farther regions.
Each and everyone even non-christians enjoy christmas days sharing the thoughts and minds with the locals. Or they relax their year end holidays. It is all because it has given all a chance to enjoy peace and harmony.
Unlike myth control south asia, EUROPE also incl. eastern european countries see today the light at the end of the tunnel regarding a vaccine against COVID19 in upcoming weeks. If not the current vaccines, there would be another vaccine or a remedy in the pipeline to get rid of COVID or any other disasters. Disaster management occure as written in books. It is all because their govts despite COVID dependent economic recessions, are still powerful to face any huge disasters.
Underdeveloped societies such as ours filled with uncivilized majority than the civilized for example, srilankens led by HIGH CRIMINALS,once named as state fund embezzelers or looters in various forms are instead paving the way to push their own people from frying pan tot he fire.
/
Champa / December 19, 2020
ඊළඟට බලන්න මාර්තු මාසේ ඉඳන් සිංහල වෙදමහත්වරු කොරෝනාවට බෙහෙත් තියෙනව කිව්වට රාජපක්ෂලා නෑහුන්කන්ව හිටිය. ධම්මිකටත් මුලින් එහෙම කලා. නමුත් එක පාරට ආණ්ඩුව ධම්මික පැණිය ප්‍රොමෝට් කරන්න ගත්තහම මාත් බැලුව මොකොද කියල.
දැන් ඇත්ත එළිවෙලා. පැණිය දුන්නේ කාලි අම්ම කිව්ව ගමන් රාජපක්ෂලා ධම්මික පැණිය ප්‍රොමෝට් කළා.
ධම්මික මම හිතන්නේ අහිංසකයෙක්. මිනිහට බැනලා වැඩක් නැහැ. බැසිල් මිනිහට සල්ලි දීල කියන්න කියන්න ඇති කාලි අම්මගේ පැණිය කියලා කියන්න කියලා. රුවන්වැලිසෑය ලඟට ගිහින් කරන්න කියන්න ඇති. වෙන අයටත් එහෙම කරලා තියෙනව.
ඔබට තේරෙනවද රාජපක්ෂලා මෙහෙම කරන්නේ ඇයි කියල? ඔවුන් ලෝකයා ඉදිරියේ සිංහල බෞද්ධයන් සමච්චලයට ලක් කරනවා. ඔවුන් බොහෝ කාලයක් මේක කළා. ඔබ රැවටුනා. මමත් රැවටුනා. නමුත් මම නම් “බන්ධනයෙන්” මිදුන. ඔබත් මිදෙන්න බලන්න.
/
Champa / December 20, 2020
ආණ්ඩුවේ දෙවෙනි කොරෝනා රැල්ල පල් බොරුවක් කියල මම කීප සැරයක්ම ලියල තියෙනවා සිංහල ඉංග්‍රීසි දෙකෙන්ම. මම මේක බොරුවක් කියල ලිව්වේ ඔක්තෝබර් මාසේ ඉඳන්. අදත් කියනව. ලංකාවේ දෙවෙනි කොරෝන රැල්ල ආණ්ඩුවේ බොරුවක්. කොරෝනා රැල්ල පිටින් දාල පාසල් වහලා, මිනිස්සු ගෙවල් වල හිර කරලා රැකියාවක් කරලා ආදායමක් හොයන්න ඉඩ දෙන්නේ නැතුව, කරන්නේ රට පාවා දෙන සියලු දේ කරන එක. එක පැත්තකින් මහා පරිමාණයෙන් වනාන්තර විනාශ කරමින් සමාගම් වලට ඉඩම් දෙනවා. අනිත් පැත්තෙන් නැගෙනහිර ජැටිය විකුණනව. දැන් ආසියාවේ ලොකුම සත්ව ඝාතනාගාරය+මස් සැකසුම් කර්මාන්ත ශාලාව විවෘත කරා. කවුරුවත් දන්නේ නැහැ වෙනකම්. ඊට කලින්, පලවෙනි කොරෝනා රැල්ලේදී හොඳට තිබ්බ ගල්කිස්සේ වෙරළට වැලි පුරවල මිලියන් ගානක් යටිමඩි ගැහැව්වා.
කොරෝනා පිටින් දාල තනිකරම භීෂණයක් රටේ තියෙන්නේ. පොලිසිය සහ හමුදාව දාල මිනිස්සුන්ව ගෙවල් ඇතුලට කරලා තියනව. හැබැයි ආණ්ඩුව ක්‍රිකට් ගහනව. පාර්ලිමේන්තු යනව. පන්සල් යනවා. උත්සව වලට යනව. විවෘත කිරීම් කරනවා. ජනාධිපති බලකා රැස්වීම් තියනවා. ගම සමඟ පිළිසඳරවල් තියනවා. දැන් කියනව සංචාරකයන්ට ගුවන් තොටුපොලත් අරිනවලු. හැබැයි ලංකාවේ මිනිහට ගෙදරින් එලියට එන්න බැහැ. ඩ්‍රෝන දාල පස්සෙන් එලවනවා. නැත්නම් පොලිසියෙන් අල්ලනවා. මොකක්ද මේක? තව කොච්චර කල් මිනිස්සු මේ බොරුව ඉවසනවද?
කොරෝනා නීති දානව නම් මහා එකාගේ හිටන් පොඩි එකා දක්වා හැමෝටම එක නීතිය තියෙන්න ඕනේ. මැරෙන්න තියෙනවා නම් මැරෙනවා. මරණය සිද්ධ වෙන්නේ කවදද කවුරුවත් දන්නෙත් නැහැ. මැරෙන්නේ කොහොමද කියල කවුරුවත් දන්නෙත් නැහැ. එන්නත් ගැහැව්වත්, පැණි බිව්වත්, සියලු ආරක්ෂා බලකායන් දාගෙන හිටයත් වෙලාව ආවහම යන්නම වෙනවා.
/