තුෂාර වන්නිආරච්චි –

තුෂාර වන්නිආරච්චි

පසුගියදා බොරලැස්ගමුව ප්‍රදේශයේ වියත් මග සමළුව නමින් රැස්වීමක් පවත්වනු ලැබුවා. එම රැස්වීමේ මුඛ්‍ය අරමුණ ලෙස එහි සංවිධායකයින් විසින්ම ප්‍රකාශ කරන ලද්දේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජාතික නායකයෙකු ලෙස කරළියට ගෙන ඒමයි. එහිදී එම රැස්වීම ඇමතූ කථිකයින් විසින් මේ මොහොතේ ශ්‍රී ලංකාව මුහුණ දෙමින් සිටින හා යහපාලන ආණ්ඩුව විසින් නිවැරදි කිරීමට විශාල උත්සාහයක් දරණ ප්‍රධාන දේශපාලනික කාරණා ගණනාවක් සම්බන්ධයෙන් සංවේදී අදහස් පල කළේය.

විශේෂයෙන් එම රැස්විම ඇමතූ විශ්‍රාමික මේජර් ජෙනරාල්වරයෙකු රටේ සංහිදියාව විනාශ කරනු ලබන බරපතල ප්‍රකාශයන් කිහිපයක් සහිතව දේශනයක් සිදු කළේය. එසේම එම දේශනය තුළදීම රටේ රාජපක්ෂ රෙජීමය කාලයේ සිදුවූ මානව අයිතිවාසිකම් කඩවීම්, අතුරුදන් කිරීම් මෙන්ම මහ දවල් සිදුවූ ඝාතන සියල්ල සදහා වීරත්වයක් ආරෝපණය කිරීමට උත්සාහ කර තිබුණි. එම කතාවට මේ රටේ ශීලාචාර මිනිසුන් අතර දැඩි විරෝධයක් එල්ලවෙමින් පවතින අතර සමාජ ජාලා වෙබ් අඩවි තුළ ඒ පි‍ළිබද විවිධ අදහස් තවමත් මතුවෙමින් පවතී. එම කථිකයාගේ දේශනයේ මුඛ්‍ය අරමුණ වූයේ මහින්ද අභිබවා, ඉදිරි පෙළේ වාඩිවී සිටි බැසිල්ද අභිබවා ගෝඨාභයට වීරත්වයේ සළුපිළි අන්දවා ඔසවා තැබීමයි. ඔහුගේ කතාව අසා සිටින විට මාගේ සිතේ පහළ වූ චිත්‍රය නම් රතුපස්වල ඝාතනය, ලසන්ත වික්‍රමතුංගගේ මහ දවල් සිදුවූ බියකරු ඝාතනය, පුදුකුඩුඉරිප්පු රෝහලට එල්ලවූ අමානුෂික මෝටාර් ප්‍රහාරය හා දහසකුත් අයුතු අසාධාරණකම්ය.

එසේම එම රැස්වීමේදී හිටපු අග්‍රවිනිශ්චකාරතුමිය අධිකරණයෙන් පහ කර දැමීම පිළිබදවද කයිවාරු කතා ඇසුණි. ආර්ථිකය මෙහෙයවූ ආකාරය, නිලධාරීන් භීතියට පත් කරමින් වැඩගත් ආකාරය, පොලීසිය රාජ්‍යයේ දේශපාලන උපකරණයක් බවට පත්කරගත් හැටි, හමුදා සොල්දාදුවන් රාජ්‍යයේ කටයුතු වලට යොදවාගත් ආකාරය පිළිබද දහසකුත් කයිවාරු කතා ඇසුණු අතර මෙම ආණ්ඩුව ඒවා නොකරන බැවින් නපුංසක ආණ්ඩුවක් යැකි කියා වියරු ලෙස සියලු දෙනා විටින් විට සිනා වූවෝය. එම රැස්වීම එක්තරා ආකාරයකට නාසි රෙජීමය ජාත්‍යන්තර අධිකරණයට මුහුණදීමට සිටි කාලයේ නියුරෙම්‍බෙර්ග් හිරගෙදර පැවැත්වූ කයිවාරු සාකච්ඡාවක් වැනිය. එහි එක්තරා ආකාරයක උමතු ස්වරූපයක්ද තිබුණි. එහි උච්චතම අවස්ථාව වන්නේ රෝහණ බැද්දගේ හා බන්දුල විජේවීර විසින් සමලිංගිකත්වය පිළිබද කරන ලද කුප්‍රකට විහිළුවයි. එසේම මෙම මුළු රැස්වීමම ලෝකයේ සම්මත ශීලාචාර වටිනාකම් තුට්ටුවට දැමූ අශීලාචාර නොවැදගත් ස්වරූපයක් ගැනිණි.

එහි විශේෂිත දෙය නම් මෙම රැස්වීමට සහභාගී වූ සියලුම ඊනියා විද්වතුන් හට ශ්‍රී ලංකාවේ අධිකරණය තුළ නඩු එකක් හෝ එකකට වැඩි සංඛ්‍යාවක් ඇති අය වීමයි. එසේම ඉදිරි පෙළ වාඩිවී සිටි බොහෝ දෙනෙකුගේ විදේශ ගමන් බලපත්‍ර අධිකරණය භාරයට ගෙන ඇත. ඒ රාජ්‍ය දේපළ හොරකම් කිරීම නිසාවෙනි. එබැවින් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ප්‍රමුඛ ඊනියා වියතුන් විසින් ගොඩනැගීමට හැදූ දේශපාලන වැඩපිළිවෙල මේ රටේ යහපාලනය අගයනු ලබන සැබෑ සිවිල් පුරවැසියන්ට නම් බියකරු සිහිනයකි.

මෙම වියත් සමුළුවට සහභාගී වූ බොහෝ වියතුන් සැබෑ ලෙසම සිටිය යුත්තේ වියත් සභාවක් මැද නොව වැලිකඩ හිරගෙදර දහයයි දහයේ හිර මැදිරියක වැසිකිලි බාල්දි දෙකකට වැසිකිලි කැසිකිලි කරමින් විමල් වීරවංශ මෙන් හඩා වැලපෙමිණි.

මේ හේතුව නිසාම ජනවාරි 8 වෙනිදා ජයග්‍රහණයට උරදුන් සිවිල් සමාජ නායකයින් හා යහපාලනවාදීන් සිටිනුයේ කනස්සල්ලෙනි. එදා ටොයියන් වූ ඔවුන් අද අමුඩෙද ගලවාගත් කබ්බන් බවට පත්වෙමින් සිටිති. ඔවුන් දිගින් දිගටම මේ ආණ්ඩුවට බලපෑම් කරනුයේ හැකි ඉක්මනින් හොරුන් අත්අඩංගුවට ගෙන දඩුවම් කරන ලෙසයි. ඔවුන් දිගින් දිගටම ආණ්ඩුවට රාජපක්ෂ රෙජීමය යටතේ සිදුවූ වංචා දූෂණ හා මිනීමැරුම් සොයා බලා නඩු පවරා යුක්තිය ඉටු කිරීමට විශේෂ අධිකරණයක් පිහිටුවන ලෙස බලපෑම් කරමින් සිටියි. මෙරට යුක්තිගරුක ජනතාව සිටිනුයේ එම අධිපතිවාදී මතය සමගයි. ඔවුන්ගේ එකම ඉල්ලීම අපිට මුකුත් එපා හොරු අල්ලනු යන්නයි.

රටේ අධිකරණ පද්ධතියේ හා නීතිය පසිදලීමේ ක්‍රියාවලියේ ඇති අකාර්යක්ෂම බව අපේ සමාජයට කර ඇති බලපෑම සුළුපටු නොවේ. එය සමාජයේ සෑම ක්ෂේත්‍රයකටම විශාල බලපෑමක් එල්ලකොට තිබේ. එක අතකින් ප්‍රතිගාමීන් හා කම්බ හොරුන්ට එයින් ආරක්ෂාවක් සැලසෙන අතර සමාජ විරෝධී අගතිගාමී ක්‍රමවේදයන් වල පැවැත්ම තහවුරු කිරීමට විශාල සේවයක් ඉටු කරයි.

අනිත් අතින් රට යෝජනා කරන සමාජ ආර්ථික හා දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාත්මක කිරීමට නීතිය හා යුක්තිය පසිදලීමේ ක්‍රියාවලියේ දුර්වලතා අඩුපාඩු හා ප්‍රමාදවීම් විශාල බාධාවක්ව තිබේ.

යහපාලන ආණ්ඩුව බලටය පත්වූයේත් බලය පවත්වාගෙන යන්නේත් 2015 ජනවාරි 8 වනදා දුන් ජනවරමට හා එම වසරේම අගෝස්තු 17 වනදා දුන් ජනවරමට අනුවය. මෙම අවස්ථාවන් දෙකේදීම මේ රටේ ජනතාව ඉල්ලා සිටියේ පසුගිය රජයේ හොරුන් හා මංකොල්ලකරුවන් අධිකරණයට ඉදිරිපත් කර හිරගෙදරට යවන ලෙස මිස වියත් සභා මැද ශීලාචාර සම්මතයට උසුළු විසුළු කිරීමට නොවේ.

මෙවැනි සන්දර්භයක් තුළ ජනවාරි 08 වනදා ආණ්ඩු පෙරලියට උරදුන් පුරවැසියන් තමන්ගේ ආත්ම ගෞරවයද ආරක්ෂා කරගනිමින් තවදුරටත් පවතින්නේ කෙසේදැයි යන්න ඔවුන් අභියස ඇති ප්‍රබලතම අභියෝගයයි. ඕනෑම දේශපාලන ක්‍රියාවලියක තනි මිනිසෙකුට හෝ කණ්ඩායමකට පාලනය කළ හැකි ප්‍රමාණයේ සීමාවක් තිබේ. එය යහපාලනවාදීන්ට ද අදාලය. ඔවුන් විසින් ගොඩනගන ලද ආණ්ඩුව ක්‍රියාත්මකවීමේදී පෙන්වනු ලබන දුර්වලතා හා ගනු ලබන තීන්දු තීරණ ජනවරමට පටහැනි නම් එය පෙන්වාදීමේ හා එයට එරෙහිව යාමේ ශුද්ධ වූ අයිතියක් ඔවුන්ට තිබේ. එම අයිතියට ගරු කිරීමක් වර්ථමාන රජයටත්, අගමැතිවරයාටත් තිබිය යුතු අතර එය ක්‍රියාවෙන් ද පෙන්විය යුතුය. මේ ආණ්ඩුවේ පැවැත්ම තීරණය කරන ප්‍රධාන සාධක අතර සිවිල් සමාජය හා යහපාලනවාදීන්ගේ ආශීර්වාදය හා එකගතාවය ප්‍රධාන තැනක් ගනී.

ඉතිහාසයේ කවරදාකටත් වඩා මෙම ආණ්ඩුවේ පැවැත්ම ජනතාව මත පදනම්ව තිබේ. එවැනි තත්ත්වයක් යටතේ බරපතල ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාවලියක යෙදීම දැලිපිහියෙන් කිරි කනවා වැනි වැඩකි.