උවිඳු කුරුකුලසූරිය​ –

උවිඳු කුරුකුලසූරිය​

නම ලිව්වම​ ෆේස්බුක් එකේ බ්ලොක් වෙන* සම්මා තගා නොහොත් බොදු බල සේනා නායක ගලගොඩ අත්තේ ඥානසාර තවත් භික්‍ෂූන් දෙදෙනෙකුට පට්ට කුණු හරපෙන් තග දැමීම​ නිසා ලංකාවේ සංඝයාගේ සදාචාරාත්මක පිරිහීම ගැන සාකච්ඡාවක් නැවත මතුවෙල තියෙනව​. හරිම සතුටුයි. මොකද මීට අවුරුදු 25කට ඉස්සෙල්ල රාවය වගේ පත්තරේක උනත් මේව කතා කරන්න ඉඩක් ගන්න හරිම අමාරු උනා. රාවය එන්න ගොඩක් ඉස්සර කාලෙ තිබ්බ කොමියුනිස්ට් පක්‍ෂයේ ඇත්ත පත්තරේ නම් ගියා යම් යම් දේ, ඒත් ඒක කොමියුනිස්ට් පක්‍ෂයට සම්බන්ධයක් තිබ්බනෙ. ඒ සාම්ප්‍රදායික මාධ්‍යයට ආධිපත්‍ය හිමිව තිබ්බ කාලෙ. අද එහෙම නෙමෙයි. අද ෆෝන් එකක්, ඉන්ටර්නෙට් කනෙක්‍ෂන් එකක් තියෙන ඕන කෙනෙකුට තමන්ගෙ අදහස් කියන්න පුලුවන්. සංඝයාගෙ මේ සදාචාරාත්මක පිරිහීම ගැන මාධ්‍යවේදීන් නොවන පුරවැසියන් ලියන්න ගත්තෙ 2000 මැද බාගයේ බ්ලොග්ස් ආවට පස්සෙ. මම පලවෙනිට අනුවේ මැද ලිපියක් ලියල වික්ටර් අයිවන්ට පෙන්නුවම, එයා කිව්ව ඕක නම් රාවයෙ දාන්න බැහැ කියල​. ඒ කරුණු ටිකම මම වෙන ෆෝමැට් එකකින් ලියල රාවයේ නියෝජ්‍ය කර්තෘ උපාලි කොළඹගේට දුන්න​. උපාලි අයිය තමා ඒක රාවයේ දැම්මෙ. අයිවන් කොච්චර රැඩිකල් උනත් බුද්ධාගම හා සම්බන්ධ සදාචාර ප්‍රශ්ණ ගැන ප්‍රශ්ණ කතා කරන්න බයක් තිබ්බ​. මං හිතන්නෙ ඒකට හේතුව එයා “උපන්නෙ ක්‍රිස්තියානිකාරයෙක්” විදියට වීම. (එයා ආගම් අදහන්නෙ නැත​. නමුත් මඩ ගහනවනෙ බුද්ධගමට විරුද්ධ කෙනෙක් කියල​)

මං හැමදාම දරපු මතය තමා සංඝයාට සමාජයේ ඔය කියන ආකාරයේ බලයක් නැහැ කියන එක​. ගංවල මිනිස්සු දන්නව තමන්ගෙ පන්සලේ සාදුලගෙ ඇත්ත ස්වරූපය​. ඔය සද්ධාමංගල සූරියබණ්ඩාරගෙ නාඩගම්කාරයෝ ටෙලි නාට්‍යයේ ඉන්න​ සාදුල දෙන්න වගේ අය ඇති කීප දෙනෙක්, ඒත් බහුරතරය මහ නරුමයො. මිනිස්සු ඉවසගෙන ඉන්නෙ පාංශකූලෙට ගෙන්න ගන්න ඕන නිසා. ඔය සුරේන් රාඝවන් එයාගෙ පොතේ තර්ක කරන්නෙ සංඝයා මහා බලවේගයක්, සංඝයාගෙ අනුග්‍රහය නැතිව ලංකාවෙ ප්‍රතිසංස්කරණ ඇති කරන්න බැහැ කියල. ඒක මම පිළිගන්නෙ නැහැ, අපි දෙන්න කතාකරත්දිත් මම ඒක පෙන්නල දීල තියෙනව අනන්තවත්. එයාටත් තියෙන්නෙ අයිවන්ගෙ ප්‍රශ්ණෙමයි. දෙමළ වාසගමක් තියෙනවනෙ. ඉතිං බයයි. බටර් ගානව​. ඊයෙ මහාචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි සුරේන්ගෙ පොතත් සංඝයා ගැන​ පොත් හතරෙ ලිස්ට් එකට දාල තිබ්බ​.

ඔය ඉන්නෙ මාධ්‍යයෙන් කලින් කලට දේශපාලන වුවමනාවට පුම්බපු සංඝයාල​. කොටින්ම බණ්ඩාරනායකගෙ පංච මහා බලවේගයෙ උනත් සංඝායා කියන්නෙ එකක් විතරයි. තව බලගතු හතරක් එතනත් තිබ්බ​, වෙද​, ගුරු, ගොවි, කම්කරු කියල​. ඔය අම්මල සිවුරට ගරුකරන්න කියල කිව්වට එහෙම එකක්වත් දැන් නැහැ කියන එක සමාජ මාධ්‍ය පරිහරනය කරනකොට පේනව​. මේක බුද්ධ පුත්‍රයින්ට විතරක් නෙමෙයි, අනිත් ආගමික පූජකවරුන් සම්බන්ධයෙන් උනත් එහෙමයි. මම මේ ආගම ගැන හෝ ඒ ශාස්තෘවරුන් කිව්ව කියල කියන​ දේ ගැන නෙමෙයි කියන්නෙ. ඒත් ඒව උනත් කඩා වැටිල​. තරුණ පරපුර අතර ආගම් ඇදහීම සීග්‍රයෙන් නැතිව යනව කියන එක​ බටහිර රටවල් ආශ්‍රයෙන් කරන පර්යේෂණ වලින් පෙන්නුම් කරනව​.

නැවතත් කාරණයට ගියොත් අර ගම්වල ඉන්න සාදුල මොනව කරත් ඒක මිනිස්සු ඉවසගෙන ඉන්නව​. නමුත් මේ දේශපාලන භික්‍ෂූන් කියන අය නිසා තමා පූජ්‍ය පක්‍ෂයේ මොරල් පිරිහීම වැඩියෙන්ම පේන්නෙ. දැන් සමාජ මාධ්‍ය පරිහරණය කරනකොට පේනව ඒ අයව සත පහකට ගනන් ගන්නෙ නැති පිරිස එන්න එන්නම වැඩි වෙනව කියල​. ඇත්ත වශයෙන්ම නම් ඔය සාසනය පවත්වගෙන යන්න ඕනෙ නම් බෞද්ධයින් අතරින්ම විශාල ප්‍රතිසංස්කරණ ව්‍යාපාරයක් මතුවෙන්න ඕනෙ.

ඊයෙ නිර්මාල් දාල තිබ්බ මහාචාර්ය එච් එල් සෙනවිරත්නගේ පොතත් සංඝායා ගැන පොත් හතර ඇතුලෙ. එච් එල් ඇත්තටම අවුරුදු 20කට වඩා කරපු පර්යේෂණ වල ප්‍රතිඵලයක් තමා The Work of Kings: The New Buddhism in Sri Lanka කියන පොත​. ඒ පොතේ පෙන්නන එක කරුණක් තමා සංඝයාගෙ සදාචාරාත්මක පිරිහීම​. එයා පෙන්නව ඉතාම සුලු පිරිසයි ඒ ගැන මාධ්‍යයේ කතාකරන්නෙ කියල​. ඒ අතරින් එයා මට තමා ප්‍රධාන තැන දීල තිබ්බෙ. එයා මෙහෙම කියනව​:

මම ඒකෙ කොටසක් දන්නම්: “Among the journalist intellectuals the most perspective and courages commentator on the Sangha’s moral crisis is Uvindu Kurukulasuriya, a young Ravaya journalist. …. Kurukulasuriya exposes the class foundation of Sinhala Buddhism and takes on the Goliath of Sinhala Buddhist fundamentalist establishment…” (page 310)

“Basic to Kurukulasuriya’s argument is the distinction he makes between Buddhism as a universalist ethical system and what he terms “Sinhala-Buddhsim.” This sounds quite familiar, but there are some subtle but significant differences. As a religion Kurukulasuriya’s “Buddhism” is without ritual, magic, tradition, culture, processions, ceremonies, faith, devotion, concepts, theories, and even “Buddhism” as a self-consciously grasped thought system. It is merely an ethical and compassionate existence. This is however, is not passive or negative. It refers to inner ethical development of the individual and positive ethical action guided by a universalist social concern that rejects all parochial categories like caste, creed, ethnicity, cultural or linguistic identity, and locality.” (page 311)…..

මගේ අදහස් ගැන සාකච්ඡාව එයා පිටු හයක විතර කරනව​. ඒ පොතේ තර්ක කරන්නෙ වෙන දෙයක් ගැන උනත් පෙන්නන එක කරුණක් තමා සංඝායාගේ සදාචාරාත්මක පිරිහිම. ඇත්ත වශයෙන්ම ශාස්ත්‍රාලීය බුද්ධිමතින් අතර සාකච්ඡාවක් තිබ්බත්, මහජනයා අතරට ඒ පොත තාම ගිහින් නැහැ.

මහාචාර්ය චරිත හේරත් එක්ක​ මහාචාර්ය නලීන් ද සිල්ව උනත් මාව හඳුන්වල තියෙන්නෙ​, වික්ටර් අයිවන් හොදම එකාව තමා තෝරගෙන තියෙන්නෙ බුද්ධාගමට පහරදෙන්න කියල​. මම ඉස්සෙල්ල කිව්ව වගේ මේ වැඩේට අයිවන්ගෙ කිසිම සම්බන්ධයක් තිබ්බෙ නැහැ, කොළඹගේ තමා ඒ ලිපි පාස් කරේ. අයිවන් පත්තරේ අච්චු ගහල එනකන් පත්තරේ යන ඒව නොදන්න වගකීම් විරහිත කතුවරයෙක් නිසා ඒව දැක්කෙ පත්තරේ එලියට ආවම​. නමුත් ප්‍රතිචාර හොඳ උනාම ශේප් උනා. අනික නලීන් කීව වගේ මම බුද්ධාගමට පහර ගැහැව්වෙ නැහැ, මම කතාකරේ ලංකාවෙ තියෙන ලිබරල් බුදුදහම​, සුලු පිරිසක් විසින් ජාතියත් කලවම් කරගෙන මූලධර්මවාදී ආගමක් බවට පත්කිරීමට යන එක ගැනයි, සංඝායාගේ සදාචාරාත්මක පිරිහීම ගැනයි. මම කතා කරන්නෙ සාසනේ මේ අචාරධර්මීය කඩා වැටීමට එරෙහිව අභ්‍යන්තරයෙන්ම, ඒ කියන්න සංඝ සමාජය තුලින්ම ප්‍රතිසංස්කරණවාදී ව්‍යාපාරයක් ඇති නොවන්නේ ඇයිද කියන ප්‍රශ්ණෙ. දැන් හිතෙනව ඒ ලිපි ඔක්කොම එකතු කරල පොතක් ගහන්න කියල කාට හරි බාරදෙන්න​.

නම කිව්වම බ්ලොක් වෙන සම්මා තගාගෙ ධර්ම දේශනා ඒ කඩාවැටීමෙ කැඩපතක් පමණයි. ඇත්ත වශයෙන්ම නම් බුදු සසුනට විනකරන්නෙ මේ වගේ දුස්සීල ‘බුද්ධ පුත්‍ර​​ලා” මයි.

නමුත් අද තත්ත්වය ඊට හාත්පසින්ම වෙනස්. ලස්සනට ලියන​, ඉතාම නිර්මාණශීලිව වචන දෙක තුනකින් උනත් සංඝායාගෙ සදාචාරාත්මක පිරිහීම පෙන්නන දසදහස් ගනන් ඉන්නව​. එලිපිටම බය නැතිව ඒක කියනව​. මම ඉස්සර තර්කකරෙත්, හැමෝම ඒ කාලෙත් එහෙම කියනව​, හිතනව කියල​. ඒත් ඒ අයට මාධ්‍යක් තිබ්බෙ නැහැ. සමාජ මාධ්‍ය ඇවිත් හැමෝටම අදහස් දක්වන්න හැකිවීමෙන් තමා දැන් ඒක සමාජයටම පේන්න ගන්නෙ.

ඊයෙ උදාහරණයක් තියෙනව​. බුදු උනා කියන සමන්ත බද්‍ර එක්ක ඥානසාරල ඉන්න පින්තූරෙ පාන්දරම (එතකොට දාල විනාඩි හතයි) දැක්ක ගමන් මම ඒක ක්‍රොප් කරල පොඩි සටහනක් දැම්ම​. ආරියවංශ අබේසේකර කොමෙන්ට් එකක් දැම්ම මගේ පොස්ට් එක යටින් “අර පිටිපස්සෙන් පෙනෙන වෙස්මූණුත් එක්ක මුන්නැහේලාගෙ සම්බන්ධයක් තියනව ද?” කියල​. ඒ පැත්ත හැරිල මේ පැත්ත බලනකොට මම ක්‍රොප්කරපු ෆොටෝ එක අරන්, ආරියවංශගෙ වෙස් මූණු අදහසත් අරන් මාර ක්‍රියේටිව් ඒව දහස් ගණන් ලියල ගොඩක් අය​. සමහරු සදහම් ආරාමෙ පිටුවට ගිහින් ඔර්ජිනල් එකම අරං තව තව අලුත් ඒවත් ලියල​, ඒ වගේම වැඩියෙන්ම මම දැක්කෙ ආරියවංශ මගේ පෝස්ට් එකට දාපු වෙස්මූණු අදහස තමයි වෙනස් වෙනස් විදියට ලියල තිබ්බෙ. ඒකෙන් පේන්නෙ මුන් හොරු කියන එක සමාජ ගතවෙලා තියෙනව කියන එකනෙ.

මහනායකලට ඒ ගැන නැවත හිතන්න වෙයි. ඔය නම කිව්වම බ්ලොක් වෙන සංඝායාල වගේ අය තවදුරටත් සාසනේ තියන් ඉන්නවද කියන එක ගැන​.

*ඥානසාර කියල ලිව්ව ගමන් බ්ලොක් කරන්නෙ ෆේස්බුක් එක එයාව ත්‍රස්තවාදී සංවිධානයක කෙනෙක් කියල පිලිගන්න නිසා.